Welcome home

Dit was het dan, mijn reis naar Nepal. Als ik zo terug kijk hebben we echt heel veel mee gemaakt, zijn te tot het uiterste gegaan en hebben we gezien hoe dat het er aan de andere kant van de wereld uit ziet. W A U W!

Vrijdag zijn we heel de dag vrij geweest. In de ochtend hebben we met z'n alle voor het laatst ontbeten, ze hadden speciaal voor ons een cake gebakken. Daarna zijn er een paar naar de grootste Stupa van Kathmandu geweest, maar wij, Manouk, Jordi, Jacky, Kamila, Thomas, Thomas, Ivanka, Steff, Michelle, en nog wat andere zijn lekker thuis gebleven en hebben de stad onveilig gemaakt. Ik ben officieel verkozen tot DE onderhandelaar van de groep. Wanneer iemand iets wilde werd ik geroepen en moest ik zo laag mogelijk gaan. Niet de prijs die ik wilde? Helaas, volgend winkeltje beter! Gelukkig kwamen de meeste mensen naar buiten gerend om te vertellen dat de prijs goed was, mooi! We hebben die middag dan ook nog heel veel spulletjes gekocht en vooral veel gelachen.

Om 16:30 moesten we verzamelen en alle koffers de trappen af sjouwen, en dat was een gedoe! 8 trappen naar beneden met een koffer van 20 kilo, eitje... Toen iedereen eindelijk klaar was vertrokken we naar het vliegveld met 2 busjes. De laatste rit door Kathmandu, een rit van bijna een uur door de file, was zoals gewoonlijk weer erg hobbelig. Zo hobbelig dat ik voor de eerste keer misselijk werd in de bus, fijn zo voor de vliegreis... Aangekomen op het vliegveld zagen we pas hoe groot het eigenlijk was. Toen we aankwamen in Nepal was het nacht en konden we helemaal niks zien. We hebben eigenlijk maar heel even moeten wachten op het vliegveld, maar natuurlijk kon het voor ons niet snel genoeg gaan. Iedereen wilde toch wel heel graag naar huis.

De eerste vlucht ging goed, in het begin een beetje last gehad van turbulentie, maar verder geen problemen. Wel was er een Nepalese vrouw flauwgevallen en kwam pas na 20 minuten weer bij. Gelukkig waren er wat doctoren in het vliegtuig, waar onder ook een meneer die langs mij zat. We hebben heel wat gekletst en hij vertelde dat dit was zijn eerste vlucht was. Ik vond het echt heel gek om te horen dat deze man, die toch al over de 40 jaar was, nog nooit in een vliegtuig had gezeten en nog nooit in een ander land was geweest. Hij ging nu naar Duitsland om mee te doen aan cursussen over medicijnen. Hij moest ook in Abu Dhabi overstappen, maar dat duurde niet zo lang als bij ons. Hele aardige man, sprak goed Engels, maar we, Kamila en ik, moesten hem wel een beetje rustig houden. Zo heb ik bijvoorbeeld tegen hem gezegd dat we door de wolken gingen toen we turbulentie kregen. Ook omdat ik niet zo goed kon uitleggen wat het nou werkelijk was in het Engels, maar ook omdat het een beetje raar klinkt als je zegt dat het door de wind komt… Maar gelukkig begreep hij het en werd ie wat rustiger.

Aangekomen in Abu Dhabi stond de klok onderhand al op 00:40. Het duurde nog 10 minuten voordat we van de landingsbaan naar de plaats van bestemming waren, zo groot was het. Ook is het vliegveld heel mooi en groot, maar wat was het druk zeg! We hebben in Abu Dhabi 8 uur moeten wachten tot de volgende vlucht vertrok. We kregen wat bonnen mee, 1 om mee avond te eten en 1 om te ontbijten. Wat een luxe zeg! Op naar de Mac, waar de kipnuggets (met zoetzure saus) en de milkshakes helaas waren uitverkocht. Na 5 hapjes van m’n frietjes kon ik weer vrolijk naar de wc rennen en kwam alles er uit. Toch niet zo’n goed idee om te Maccen wanneer je van Nepal af komt… De meeste konden hun plekje vinden en vielen gelijk in slaap. Helaas ging dat bij mij wat minder goed… Zelfs na wat thee en slaapliedjes van Jordi kon ik nog steeds niet in slaap komen. Vliegvelden, niks voor mij! Gelukkig was ik niet de enigste die met dit probleem zat, we hebben dan ook gezellig de nacht doorgebracht met veel humor en gelach. Ook konden we onze telefoon opladen in de grote hal, wat natuurlijk heel erg belangrijk is in het vliegtuig… Maar toch was het wel handig voor als je aankwam in Amsterdam. En daar zaten we dan, doodmoe op van die te harde stoelen in een hal waar het leek alsof het culturen-dag was, 8 uur lang. Maar we moesten niet klagen, we hebben erger gezien en meegemaakt!

Eigenlijk gingen de uren best snel voorbij. Voor ik het wist konden we alweer aansluiten voor het ontbijt, fruitjes en een flesje water, en moesten we alweer verzamelen. Om 09:30 vertrok onze 2e en laatste vlucht. Deze leek wel uren te duren, maar dat was het ook. 8 uur lang in het vliegtuig met films die je allemaal al had gezien, of leken alsof ze Chinees waren waardoor je er niks van verstond. We hadden wel leuke stewardessen die tijd hadden voor een praatje en vertelde wat ze allemaal hadden meegemaakt. Ook heb ik een paar keer het vliegtuig rond gelopen en heb uiteindelijk maar een pilletje genomen waardoor ik, jawel, anderhalf uur kon slapen! Heerlijk was het, een turbo dutje doen. Ook kregen we nog wat van dat vliegtuig eten, maar dit keer extra luxe. En daar waren we dan eindelijk, Amsterdam in zicht! Ze hebben voortaan van die camera’s in de neus en onder het vliegtuig waardoor je mee kan kijken wanneer je vliegt en ook wanneer je gaat landen. En wat was ik blij dat we weer aan een bekende grond stonden, ook al hou ik zo van vliegen.

Toen we in de gate kwamen, hadden we afgesproken dat we even zouden verzamelen voor de bagages. We hebben met z’n alle afscheid genomen en zijn daarna ons eigen weg ingeslagen. Snel de koffers pakken en mama, papa en Anoek opzoeken. En die had ik snel gevonden… Ze hadden een spandoek gemaakt met daarop ‘Arie, wij zijn hier!!!’ en een heeeeeeele mooie foto erbij… Maar goed, ik was blij dat ik ze weer zag. Op naar huis, dacht ik… Toen ik druk bezig was met vertellen en we bijna uit de garage reden, werd de deur ineens open gesmeten en sprong er iemand langs me. Tonny! Mijn oom uit Indonesië was terug! Ik natuurlijk huilen, ook omdat hij me zo liet schrikken, maar ook omdat we hem al een jaar niet meer hebben gezien. Bleek het gewoon dat hij al een week lang hier in Nederland is en in MIJN bed slaapt! Wat een verassing zeg, en ik er maar inwrijven bij mama en papa dat ik nu dichter bij Tonny was dan bij hun. Is ie gewoon hier! Dat maakt mijn reis echt af. One happy family!

En nu snel douchen want ik stink naar paard. Ja, het leven gaat gewoon door en ik ben alweer 2 dagen aan het werk op stal. Namaste en hopelijk tot snel!
Dikke kus, Djoeni