Kuikentjes, die nieuwe straathonden

Oh wat is het hier lekker zeg, zo rustig en zo mooi. Ehier geen toeterende auto's en geen vervelende mensen die ineens voor je raampje staan smekemd op geld of eten. De mensen zijn hier ook al zo aardig en het onderhandelen zit er nog steeds goed in! Vandaag zijn we in de middag voor het eerst naar de basisschool geweest en wat een lieve mensen zeg. Toen we wilde beginnen stond de directeur alles al af te tapen en hij pakte de staalborstels van ons af om zelf te schuren. Ook stuurde hij de kinderen op pad om aan het werk te gaan, niemand mocht ontbreken. Later op de dag hebben we hem verteld dat dat toch eigenlijk niet de bedoeling was, we hadden zelf gewoon helemaal niks meer te doen! Hij snapte het wel maar wilde graag mee helpen. Ze waren allemaal zo blij van onze komst, toen we aankwamen kregen we een rode stip op ons hoofd en bloemen in ons haar. Ik moest per se langs de directeur zitten en de leraressen maakten mijn haar helemaal vol met bloemen. Heb ik weer...
Verder hebben we echt een hele leuke dag gehad, we hebben 2 lokalen die we moeten witten, 2 lokalen waarvan de vloer opnieuw moet worden gedaan, 1 lokaal waar er muurtekeningen op moeten komen, op de wc's moeten muurtekeningen komen, er moeten afvalbakken komen en er komen speelmaterialen. Het wordt een groot feest!

In de ochtend zijn we naar 2 hutjes geweest. De eerste was een klein huisje waar 5 meiden woonden. De jongste is 2 en de oudste 16. Niemand die echt op hun past of voor hun zorgt. Het huisje is gemaakt door vrijwilligers voor kinderen die geen vader en/of moeder hebben. Ze krijgen soms een klein beetje geld, voor de rest moeten ze werken. Ik vond het echt heel heftig, gewoon alleen al om te zien hoe die kleinste daar tegen het muurtje aan zat met een sok te spelen. We hebben ze wat ballonnen gegeven en beloofd dat we terug kwamen om hun gedag te zeggen. Ik wil een paar kleren van mij aan hun geven en ook wat speelgoed, dat zijn ze zeker waard!

Het 2e huisje was echt mini, van een weduwe. De man is overleden toen een tijger de jeep van een safaritocht wilde aanvallen. De weduwe woont daar met de moeder van de overleden man en hun dochter. Ik heb de oma een armband van mij gegeven. Het deed mij heel veel om te zien dat die vrouw zo oud was maar er toch alles aan deed om in leven te blijven. Met liefde alleen red je het niet, maar het is wel een begin.

Daarna zijn we doorgereden naar het project van het landlozen, een dorpje van 19 huizen, met 200 mensen. We gaan daar 2 toiletten maken. De mensen die daar wonen kunnen een eigen huisje niet betalen en leven op het grond van de gemeente. Ze mogen daar wonen, als ze maar wat betalen. Ze hadden daar alleen maar moestuintjes en dieren om hun onderkomen mee te betalen. Toen we daar aankwamen waren er net 2 lammetjes geboren. Zo mooi om te zien hoe de mensen hier met een geboorte omgaan! Ook hebben we de kinderen die daar woonden ballonnen gegeven, we zien ze snel weer terug.

Deze avond hebben we lekker maar apart gegeten, bamboe soep. Niet echt mijn smaak... Verder houden we het hier nog wel even uit hoor, elke dag rond de 34 graden!

Ik zeg: laat die zon maar komen!